Ιστορία μιας φώκιας, η εκδοχή του Κωσταντίνου Ποθητού

Η φώκια κοιτούσε με τα μεγάλα βοϊδίσια μάτια της τα μικρά της και τα τάιζε φρέσκα ψαράκια. Απολάμβανε τη ζεστασιά της φωτιάς μέσα στο σπίτι του ψαρά. Δε θα άλλαζε με τίποτα αυτό το φιλόξενο σπίτι, που το θεωρούσε πια δικό της. Δε θα ξεχνούσε όμως ποτέ και τη λαχτάρα που πέρασε πριν από λίγους μήνες.
Ήταν ένα χειμωνιάτικο βράδυ. Ο ψαράς απογοητευμένος απ' την έλλειψη ψαριών και την πείνα των παιδιών του, αποφάσισε να ξεφορτωθεί τη μικρή του φίλη σ' ένα ξερονήσι. Το νησί είχε και άλλες φώκιες και η δική του δεν κατάλαβε την πρόθεση του ψαρά. Όταν, όμως, ο ψαράς γύρισε στενοχωρημένος στο σπίτι, τη βρήκε ήδη μέσα.
Η πείνα όμως και η φτώχεια ανάγκασαν τον ψαρά να επαναλάβει την ίδια κίνηση. Αυτή τη φορά ο ψαράς εγκατέλειψε τη φώκια σ' ένα μεγαλύτερο νησί, με περισσότερες φώκιες. Έφυγε πάλι στεναχωρημένος, χωρίς να έχει όμως άλλη επιλογή.

Στο νησί η φώκια μας περνούσε όμορφα! Είχε και καλή παρέα. Μια μέρα όμως έφτασαν με σκάφη κυνηγοί που αιχμαλώτιζαν πολλές φώκιες και τις πήγαιναν σε ζωολογικούς κήπους, ενώ άλλες τις σκότωναν. Τη δική μας φώκια λίγο έλειψε να τη σκοτώσουν! Ευτυχώς όμως πρόλαβε και κρύφτηκε σε μια σπηλιά με μια αρσενική της παρέας. Εκεί έμεινε για αρκετό καιρό και γέννησε δύο όμορφα μωρά!
Όταν αυτά μεγάλωσαν λίγο, αποφάσισε να επισκεφτεί τον ψαρά! Η έκπληξη όλων ήταν μεγάλη!
Από τότε η φώκια πηγαίνει συχνά στο σπίτι των φίλων της, που το θεωρεί και δικό της!