Η ιστορία μιας φώκιας, η εκδοχή της Ελένης Μαζμανίδου

Τα χαράματα ο ψαράς, αφού δεν μπορούσε να βλέπει άλλο την οικογένειά του να πεινάει, πήγε τη φώκια πολύ μακριά. Μόλις έφτασαν στη μέση του πουθενά, που λέει ο λόγος, της είπηε ότι πρέπει να φύγει. Η φώκια όμως δεν ήθελε. Έτσι, ο ψαράς την πέταξε με το ζόρι στη θάλασσα. Η φώκια γύρισε στη βάρκα του ψαρά και γατζώθηκε εκεί. Ο ψαρά τη χτύπησε όμως με ό,τι είχε μπροστά του. Η φώκια ούρλιαξε και έφυγε.

Ο ψαράς γύρισε στο σπίτι του και είδε το τζόκερ που είχε παίξει. Είχε κερδίσει 1.000.000 €. Το είπε στη γυναίκα του και στα παιδιά του. Γελούσαν, χόρευαν και ό,τι άλλο τους ερχόταν στο νου το έκαναν απ' τη χαρά τους.
Μετά ο ψαράς και η γυναίκα του έπεσαν για ένα μεσημεριανό ύπνο. Τα παιδιά του έκαναν τα μαθήματά τους και αποφάσισαν να βγουν να παίξουν. Πήγαν να βγουν και στην εξώπορτα ήταν κι  η φώκια. Έκλαιγε, κι εκεί που την είχε χτυπήσει ο ψαράς είχε κοκκινίσει και της είχε πρηστεί. Τα παιδιά την πήραν μέσα, ξύπνησαν τους γονείς τους και να τη φροντίσουνε με κάποιο τρόπο. Της ζήτησε συγγνώμη ο ψαράς και μετά της έδεσε το χτυπημένο σημείο μ' ένα επίδεσμο. Από εκείνη τη μέρα που ήταν πλούσια η οικογένεια του ψαρά την τάιζαν και δεν πεινούσε κανείς άλλος. Η φώκια έγινε καλά, την κράτησαν στο σπίτι του και ζήσαν αυτοί καλά και μεις καλύτερα.